To be silent a lot, even though you love it so much
To be tied up a lot, even though you want to talk a lot
To not be able to go further than being stuck in your throat
To disappear like many other feelings.

Haftanın Şairi: Cemal Süreya

 

 

 

 

 

 

 

Kısaca Cemal Süreya

Cemal Süreya (1931 – 1990), İkinci Yeni hareketinin öncülerinden, Türk edebiyatının en zarif şairlerinden biridir. Asıl adı Cemalettin Seber’dir. Şiirlerinde aşk, kadın, yalnızlık, yaşamın küçük detayları ve toplumsal değişim iç içe geçer. Sözcükleri yeniden yaratır gibi kullanır; bazen çok sade, bazen beklenmedik kadar sarsıcıdır. Hem bireyin iç sesiyle hem de bir halkın kalbiyle konuşur. Aşkı anlatırken ne gösterişli ne de suskundu; tam ortasında tam içindeydi.

Bu Hafta Neden Cemal ve Bu Şiir?

Cemal Süreya’nın şiiri, bir günlüğün içine dökülen en mahrem duygular gibi gelir bana. Bu hafta seçtiğim şiir “Sevgilim Ben Şimdi”, özlemin, alışkanlıkların ve kalpte sıkışan sessiz sevdanın şiiri. Günlük eşyalar, sıradan nesneler onun kaleminde duygunun kendisi olur: bir çiçek, bir pencere, bir mavi kalem... Cemal, bu şiirde sadece bir kişiyi değil, bir zamanı, bir hali ve bizi anlatıyor.

Şiir Köşesi: Sevgilim Ben Şimdi Seçme Parça)

Sevgilim ben şimdi büyük bir kentte seni düşünmekteyim
Elimde uçuk mavi bir kalem cebimde iki paket sigara
Hayatımız geçiyor gözlerimin önünden
Çıkıp gitmelerimiz, su içmelerimiz, öpüştüklerimiz
‘‘Ağlarım aklıma geldikçe gülüştüklerimiz’’

Çiçekler, çiçekler, su verdim bu sabah çiçeklere
O gülün yüzü gülmüyor sensiz
O köklensin diye pencerede suya koyduğum devatabanı
Hepten hüzünlü bu günlerde.

(Not: Şiirin tamamı için Cemal Süreya’nın “Sevda Sözleri” kitabına göz atabilirsiniz.)

Scorpion’dan Birkaç Satır

Bazen kalbimizin suskunluğunu yalnızca bir şiir anlatabilir. Bu dizelerde en çok dokunan, sıradan bir sabahın içinde bile sevgilinin izini aramak... Gülün yüzünün gülmemesi, bir devatabanının hüzne ortak olması insanın kalbiyle konuşan hassas detaylar. Sevdiğine hasret duyarken etrafındaki her şey hüzünlü. O mutlu günlerini şimdi ağlayarak hatırlıyor. Cemal’in kaleminde sevgi sadece bir duygu değil, gündelik bir eşya gibi eline aldığın, büyüttüğün bir varlık. Ve bu yüzden çok gerçek. Bu yüzden çok bizden.

Sen Ne Düşünüyorsun?

Senin de hayatında sızılı anlar oldu mu hiç? Bir çiçeğe bakıp “o bile üzgün” dediğin zamanlar? Yorumlara bırak, Cemal’le içimizi dökelim.

📍 Beni Instagram’da da bulabilirsin:
🔗 @scorpionnpoetry
Orada şiirlerimi, alıntılarımı ve kalbime dokunan dizeleri paylaşıyorum. Beklerim. 🖤

 

Haftanın Şairi: Rainer Maria Rilke

Kısaca Rainer Maria Rilke

Rainer Maria Rilke (1875 – 1926), Avusturyalı bir şair ve yazar olarak modern şiirin en derin ve ruhani seslerinden biridir. Şiirlerinde aşk, ölüm, yalnızlık ve varoluş gibi temaları felsefi ve mistik bir dille işler. Hayatı boyunca dünyayı dolaşmış, yalnızlığı seçmiş ve içsel bir keşfin peşinden gitmiştir. En bilinen eserleri arasında Duino Ağıtları ve Orpheus'a Soneler yer alır. Rilke’nin dili, dış dünyadan çok iç dünyaya dönüktür; bu yüzden onu okurken kelimeler değil, hisler ağır basar.

Bu Hafta Neden Rilke ve Bu Şiir?

Rilke'nin şiirleri bana zaman dışı bir yankı gibi geliyor. Özellikle Sen Daha Başından adlı şiirindeki bu kesit, hasret, sezgi ve ruhsal bağın bir ifadesi gibi. Onun diliyle insan hem sevdiğine hem de kendine sesleniyor gibi hissediyor. Bu hafta seçtiğim parça, hem geçmişten gelen bir özlem, hem de hiç yaşanmamış ama içimizde var olan bir buluşmanın şiiri gibi...

Şiir Köşesi: Sen Daha Başından (Seçme Parça)

Sen, sevgili, daima hasretle seyrettiğim

bahçelersin sen. Bir kır evinde

açık bir pencere-, ve sen daha yeni

atmışsın adımını dışarı, dalgın düşünceli

karşılamak için beni. Rastgele geçtiğim sokaklar,-

sen onlarda az önce yürümüş ve gözden kaybolmuşsun.

Ve bazen, bir dükkanda, aynalar hala sersemlemiş

olurlardı senin orada bulunmuş olmandan, irkilmiş

geri verirlerdi benim çok ani hayalimi. Kim bilir? belki de

aynı kuş yankılanıyordu içimizden ikimizin de

ayrı ayrı, dün akşam.

Scorpion’dan Birkaç Satır

Bu dizelerde beni en çok etkileyen şey, “olmayanın varlığı”. O orada değil ama hayali baktığımız yerde. Hani diyor ya sokaklarda az önce yürümüş ve gözden kaybolmuşsun, işte öyle olmayanın varlığı.. Rilke, sevdiği kişinin izlerini sokaklarda, aynalarda, düşüncelerde buluyor. Belki de bazen biz de böyleyiz: birinin varlığını hissediyoruz ama sadece yansımalarda. Şiiri okudukça, içimde yankılanan bir özlem doluyor. Geçmişte yaşanmamış bir hayatın şimdiye özlemi diyorum ve bitiriyorum yorumumu. 

Sen Ne Düşünüyorsun?

Hiç, birini görmeden, sadece sezerek hissettin mi? Hiçbir kelime söylemeden varlığını tanıdığın biri oldu mu? Yorumlara yaz, birlikte Rilke’nin gölgelerinde gezelim...

📍 Beni Instagram’da da bulabilirsin:

🔗 @scorpionnpoetry

Orada şiirlerimi, alıntılarımı ve kalbime dokunan dizeleri paylaşıyorum. Beklerim. 🖤

 

Haftanın Şairi: Nazım Hikmet Ran

Kısaca Nazım Hikmet

Nazım Hikmet Ran (1902 – 1963), Türk şiirine özgün sesiyle yön veren, dünyaca tanınan bir edebiyatçıdır. Sürgünler, hapisler, yasaklar içinde geçen hayatında kalemini hiç bırakmadı. Onun şiirleri, sadece bir edebi anlatım değil, aynı zamanda halkın sesi, aşkın özü ve direnişin yankısıydı. Moskova’da aldığı eğitim, düşün dünyasını şekillendirdi. Türkiye’de ise düşünceleri nedeniyle yıllarca hapis yattı. En sonunda yurdundan ayrıldı, ama memleketini hep yüreğinde taşıdı. Şiirlerinde umut, sevda, hasret ve mücadele yan yana durdu.

Bu Hafta Neden Nazım?

Çünkü Nazım’ın şiiri sadece kelimelerden ibaret değil, bir yaşam çağrısı. Onun dizelerinde aşk, bazen bir sokak lambası kadar sade, bazen bir kavga kadar ateşlidir. Bu hafta seçtiğim şiir "Henüz Vakit Varken Gülüm", yaşamak ve sevmek üzerine en dokunaklı hatırlatmalardan biri. Hayatın akıp gidişine karşı “dur ve sev” diyen bir fısıltı gibi.

Şiir Köşesi: Henüz Vakit Varken Gülüm

Henüz vakit varken, gülüm,

Paris yanıp yıkılmadan,

henüz vakit varken, gülüm,

yüreğim dalındayken henüz,

şu Mayıs gecesi rıhtımdan geçmeliyiz

söğütlerin altından, gülüm,

ıslak salkım söğütlerin. 

Scorpion’dan Birkaç Satır

Bazen kendime sormadan edemiyorum: Ne zaman gerçekten sevdik? Ne zaman yaşadığımızı hissettik? Nazım bu şiiriyle bir tokat gibi geliyor bazen. Hayat geçip gidiyor. Sevdiklerimize sarılmadan, güneşi içimize çekmeden, kalbimizi açmadan yaşadığımız her gün biraz eksik. Yaşayamadıklarımız yaşadıklarımızdan çok. Vakit varken yaşayalım çağrısını alıyoruz şairimizden. Bu yüzden bu şiiri çok seviyorum. Çünkü; henüz vakit varken yüreğim dalındayken bilhassa sevebilirim. Bu şiir, hem insanın içini ısıtıyor hem de derinden sarsıyor. Belki de en çok bu yüzden seviyorum: Hem kırılgan hem güçlü. 

Sen Ne Düşünüyorsun?

Sen hiç, birini “vakit varken” sevdin mi? Yoksa vakit geçti sandığın bir an oldu mu? Yorumlara bırak, Nazım’la dertleşelim.

📍 Beni Instagram’da da bulabilirsin:

🔗 @scorpionnpoetry  

Orada şiirlerimi, alıntılarımı ve kalbime dokunan dizeleri paylaşıyorum. Beklerim. 🖤

 

 

 

I will experience such a love that it will feel like I'm seeing myself in the person in front of me. They will love me the way I love myself.